otistik'im.

tüm gün yürüdüm.
adımlarımın hepsi birbirinin aynı idi.
arada bir önüme çıkan yağmur birikinleri bile ritmimi bozmadı.
suyun, çamurun azametinden korkmadım.
farkettim ki
hayata duruşumda. ne suya ne çamura...
dik kafalı edepsiz bir bakış buluta,
bi buluta.
yere değmeden.
tüm gün çalıştım
tüm sözlerim aynı idi.
arada karşıma çıkan renkli kareleri bile yeni objektifime saklamayı yeğledim.
oysa başımı her başka yöne çevirdiğim de
önceki yoktu beynimde.
benim kafam hep aynı.
yürüyüşüm hep aynı ritimde
aynı sözle.
aynı tepkisizliğim tüm gün
ellerimi dağlamışlar gibi
ahmakların içinde
aynılıklarımla
anlamsızlıklarımla
duygudurumtıkanıklıklarımıyaşadıklarımyoksa
engüçlümüyümben!
bir ben miyim akıllı
yoksa geride hiç mi kalan yok kafamda demelerim boşuna mı?

kendi aklımı aklama adına.

akıl öylesi kendine has ki,

aslına dair olmayana mı ahmak demede

ahmaklığından mı saklanmakta bilemedim.

ya ben mi ahmak olsam

çocuklar daha mutlu uyur evlerinde.

****

"gazoz şişelerinden çok bir yangına yakışır çamlıca"
edebi puşt'u bir arkadaşım-varmış...-
(arkadaşından yadigar.)
özel bir yazından alıntı sözlerim. çamlıca'nın kuru kozalaklarına ses; ne güzeldir yangın sesi...

yangınla devam edicem, unutmamama...